Ποίηση Παρασκευής-Άθως Δημουλάς

Άθως Δημουλάς

Ο Άθως Δημουλάς γεννήθηκε το 1921 στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός και εργάστηκε ως διευθυντής στους Σιδηροδρόμους του ελληνικού κράτους. Παντρεύτηκε την ποιήτρια Κική Δημουλά, με την οποία έζησε έως τον θάνατό του το 1985. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1951, ενώ το 1967 τιμήθηκε με το Δεύτερο Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή «Άλλοτε και αλλού».

Λίγοι στίχοι μόνο αρκούν για να ορίσουν τον χώρο της ποίησής του: οι αρχαίες πέτρες, η φθορά και τα ερείπια – ο χρόνος, με άλλα λόγια, και η μνήμη, που είναι πανταχού παρούσα.

Διαβάστηκαν ποιήματα με θέματα εμπνευσμένα από την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια» του Ομήρου.

Οδυσσεύς

Έχει πολλά να θυμηθεί απ’ τη ζωή του!
( Όσα ίσως κανείς θνητός). Η γοητεία
της Κίρκης βαραίνει την ανάμνησή του.
Κι όταν έφυγε απ’ την Κίρκη, η τρικυμία.
Εκινδύνεψε πολλές φορές. Μα η πανουργία
( και η τύχη ) τον οδήγησαν σώο στο νησί του.
Ο Πολύφημος, τυφλός, ωρύεται. Η κραυγή του
ακόμα του φέρνει αγωνία.
Στη μνήμη του έρχονται του γυρισμού του
οι περιπέτειες και οι δόλοι. ( Του παλατιού του
γαλήνιος απλώνεται εμπρός του τώρα ο κήπος ).
Ξάφνου ταράζει την καρδιά του χτύπος
μεγάλος. Το φοβερό τέχνασμα του νου του
ιδού :  ο Δούρειος ίππος.

Πηνελόπη

Σ’ έφερε στο προσκήνιο η απουσία του Οδυσσέα.

Κι εκάλυψες ολόκληρο το κεφάλαιο του έπους

μ’ ένα πάντα μισοτελειωμένο ύφασμα

που το αυξομείωνε η αναμονή σου.

                                                Ώσπου ήρθε,

πίσω ξανά στην αφάνεια του γυναικωνίτη

στέλνοντάς σε, χαρούμενη για την επιστροφή του

και πως σε απάλλαξε απ’ το μεγάλο βάρος πρώτου

ρόλου, που σου είχε η απουσία του αναθέσει.

Αχιλλεύς

Τα λύτρα της αθανασίας σου ήταν ο θάνατος

που μόνος σου απερίσκεπτ’ αποδέχθης.

                                                            Νέος,

Ωραίος πολύ, ψηλός και δυνατός. Κι αγαπημένος

των θεών, που  - μεγάλη εύνοια -  σε ρώτησαν

πριν απ’ την Τροία: τη δόξα σου και τη νίκη

Των Ελλήνων θα προτιμούσες, ή τη μακροζωία σου;

Τότε δεν σκέφθηκες καθόλου. Και ξεκίνησες

(τη δόξα σου και νίκη των Ελλήνων). Μαζί σου

και το βέλος εξεκίνησε, ακολουθώντας σε,

που τώρα την τρωτή σου φτέρνα θα χτυπήσει.

Τι είναι η δόξα σου; Η νίκη των Ελλήνων τι;

όσο κι αν δυνατά ηχούν, λίγα είναι. Ένα

ασήμαντο αντιστάθμισμα σε ό,τι χάνεις:

τη ζωή σου. Γι’ αυτό δύστροπος είσαι και σκληρός.

Γι’ αυτό τη μήνη έχεις.  – Όχι τη μήνη

προς τον Αγαμέμνονα (το θέμα της Ιλιάδας),

αλλά την άλλη, την αιτία της, τη μήνη

προς τον εαυτό σου, τον απερίσκεπτο.