Στις Απριλίου 2014 μαθητές και μαθήτριες της α' λυκείου διάβασαν αποσπάσματα ποιημάτων αφιερωμένων στη μητέρα του Θεανθρώπου. Το σχετικό βίντεο μπορείτε να το παρακολουθήσετε ΕΔΩ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
(αποσπάσματά από το «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού »)
ΟΤΑΝ περνούσε η Παναγία σιωπηλή κάτου απ’ τα δέντρα, κανένας
δεν την άκουσε.
Τα σκυλιά δεν γαβγίσαν στις αυλόπορτες.
Μονάχα τα τριζόνια τη χαιρέτησαν, κι ένα μεγάλο αστέρι χτύπησε σα
μια χορδή κάποιο άγνωστο τραγούδι που τ’ ακούσαν μόνο τα παιδιά
στον ύπνο τους και γύρισαν απ’ τ’ άλλο τους πλευρό χαμογελώντας.
ΧΡΙΣΤΕ μου, γιατί φόρεσες αυτό το πένθιμο μακρύ φουστάνι κι αυτά
τ’ αγκάθια στο κεφάλι σου; Χαθήκαν τα λουλούδια;
Ή τάχατε, αν φορούσες παπαρούνες πάνου στ’ αχτένιστα μαλλιά δε
θα σ’ ανοίγανε την πόρτα τ’ ουρανού;
Μη χαμογελάς που ‘χω κι εγώ δεμένο το κεφάλι.
Είναι που γλίστρησα προχτές μέσα στα βάτα κυνηγώντας πεταλούδες.
«Το μοιρολόι της Παναγιάς»
(Λαϊκός θρήνος για τη Mεγάλη Παρασκευή)
Σήμερα μαύρος Ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα,
σήμερα όλοι θλίβουνται και τα βουνά λυπούνται,
σήμερα το βαλαν βουλή
για να σταυρώσουν το Χριστό, τον Πάντων Βασιλέα.
Η Παναγιά η Δέσποινα καθόταν μοναχή της,
την προσευχή της έκανε για το μονογενή της.
Φωνή ακούει εξ Ουρανού απ' Αρχαγγέλου στόμα:
-Φτάνουν κυρά μου οι προσευχές, φτάνουν κι' οι μετάνοιες,
το γιό σου τον επιάσανε και σαν φονιά τον πάνε
σαν κλέφτη τον δικάζουνε και στον χαλκιά τον πάνε
Κι' η Παναγιά σαν τ’άκουσε πέφτει λιγοθυμάει….
σταμνί νερό της ρίξανε, τρία κανάτια μόσχο
Κι αφού της ήρθ' ο λογισμός, κι αφού της έρθει ο νους της.
ζητά μαχαίρι να σφαχτεί, φωτιά να πάει να πέσει.
Τηράει δεξιά, τηράει ζερβά, κανέναν δεν γνωρίζει,
τηράει και δεξιώτερα βλέπει τον Άγιο Γιάννη,
Αη Γιάννη μου αφέντη μου και μαθητή του γιού μου,
μην είδες το παιδάκι μου και συ τον δάσκαλόν σου;
-Τον βλέπεις εκείνον το γυμνό, τον παραπονεμένο,
οπού φορεί στην κεφαλή στεφάνι αγκαθένιο;
Κι' η Παναγιά τον σίμωσε και τον γλυκομιλούσε…..
-Δε μου μιλάς παιδάκι μου, δε μου μιλάς παιδί μου;
-Τι να σου πω, Μανούλα μου, τι να σου ομολογήσω;
Ήταν θέλημα Θεού, βούληση του Πατέρα
Μόνο το Μέγα Σάββατο κοντά στο μεσονύχτι
Όταν λαλήσει ο πετεινός σημάνουν οι καμπάνες
Κι ανάψουνε στις εκκλησιές ολόχρυσες λαμπάδες
Τότε κι εσύ μανούλα μου να πας να με παντέσχεις.
Μάνα Μου Μάνα
Μάνα μου μάνα
στο δρόμο μου σπείρανε
πέτρα κι αψιθιά.
Μάνα μου μάνα
τα νιάτα μου γείρανε
κάτω απ’τα σπαθιά.
Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ’αέρινο
μάνα μου μάνα
την άνοιξη φέρε μου
πάνω στο σταυρό.
Μάνα μου μάνα
ηλιόλουστη μέρα μου
πότε θα σε βρω.
Ουρανέ μου
διώχ’τη συννεφιά
να περάσω τα σύνορα
κι ένα βράδυ
πάνω στα βουνά
να χτυπήσω τα σήμαντρα
μάνα μου μάνα
στα χέρια μου σήμερα
καίνε τα καρφιά.
Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ’αέρινο
μάνα μου μάνα
τον ήλιο σου φέρε μου
πάνω στο σταυρό.
(απόδοση στα ελληνικά: Νίκος Γκάτσος)
Οι πόνοι της Παναγιάς
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις
Ξέρω πως θάχεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ υστέρα απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι...
Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
(Κώστας Βάρναλης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου