Μαθητές της β' γυμνασίου, στο πλαίσιο της "Ποίησης Παρασκευής" διαβάζουν δικά τους ποιήματα. Τα ποιήματα αυτά μαζί με άλλων μαθητών του γυμνασίου του εκπαιδευτηρίου έλαβαν μέρος σε διαγωνισμό ποίησης που πραγματοποιήθηκε φέτος. Το σχτικό βίντεο μπορείτε να το παρακολουθήσετε ΕΔΩ.
Ο χρόνος περνάει
Ο χρόνος περνάει μα δε σταματάει,
σαν της κλεψύδρας την άμμο που μόνο κάτω πάει.
Μόνο μια κλεψύδρα πίσω το χρόνο γυρνάει,
της αναπόλησης και της νοσταλγίας.
Σαν η κλεψύδρα θρύψαλα γίνει,
οι κακές αναμνήσεις
σαν αιχμηρά κομμάτια
στο μυαλό μας γυρνάνε
και τα όνειρά μας σκιές γίνονται.
Όμως εκεί θα έρθει η άμμος
σαν τις ευχάριστες στιγμές
που θα ισορροπήσουν
τα συναισθήματά μας.
Ο χρόνος περνάει μα δε σταματάει,
τους ανθρώπους που χάσαμε πίσω πια δεν γυρνάει.
Στην καρδιά μας υπάρχει
ένα αναντικατάστατο κενό,
που μόνο εκείνος που έφυγε
μπορεί να το γεμίσει,
διώχνοντας τη σιωπή της μοναξιάς.
Ο χρόνος περνάει μα δε σταματάει,
τον καιρό που σπαταλήσαμε δεν ανακτούμε.
Ο χρόνος αλλοιώνει τα πάντα στο διάβα του,
χωρίς διακρίσεις,
σώμα, νιάτα και ομορφιά όλα θα υποστούν φθορά.
Άθιχτα στο πέρασμα του χρόνου μένουν
η ψυχή, η φρονιμάδα και η καρδιά.
Χαρά Μουρτζάκη (β΄ γυμνασίου)
Από το αν μέχρι το να
Οι ιδέες και ο στόχος σου
έγιναν ένα όνειρο
εφιάλτης όμως όχι.
Τα όνειρα ατελείωτα
οι στόχοι σου επίσης
μα η υπομονή ελάχιστη
που έχει ο καθένας.
Μπορεί το όνειρό σου
πραγματικότητα να γίνει
και εσύ ακόμα
να το περιμένεις.
Μπορεί να μη γίνει ποτέ
αλλά εσύ
να το ‘χεις δει ήδη
να γίνεται.
Μα σημασία δε θα ‘χει
ο στόχος ή η υλοποίηση
το όνειρο και η πραγματικότητα.
Θα έχει ο κόπος και η υπομονή που θα έχεις για να φτάσεις στον στόχο σου χωρίς να παραιτείσαι.
Γιατί ποτέ μην ξεχνάς
ότι αγωνίζεσαι
σε ένα συνεχή αγώνα
που ονομάζεται ζωή.
Και θα σταματήσει
μόνο όταν πετύχεις τον στόχο σου.
Το ταξίδι όμως όλο
από το αν μέχρι το να
μπορεί για εσένα
να είναι ταξίδι ατελείωτο.
Μπορεί όμως για κάποιον
να είναι ένας μονάχα αναγραμματισμός.
Παπιδάκη Ιωάννα (β’ γυμνασίου)
Ένα παιδί και μια μαργαρίτα
Μέσα στο δάσος περπατώ
την φύση καμαρώνω
μια μαργαρίτα ολάνθιστη
στο διάβα μου ανταμώνω.
Χωρίς πολύ να το σκεφτώ
την κόβω την κοιτάω
αν μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά
μαδώντας την ρωτάω.
Κι εκείνη μ’ αναστεναγμό
θέλει να μ’ απαντήσει
με μελαγχολική φωνή
προτού να ξεψυχήσει.
Άδικα, φίλε, με μαδάς
τα πέταλά μου σπέρνεις
γιατί σ’ αυτό που με ρωτάς
απόκριση δεν παίρνεις
Γιατί σε τούτη τη ζωή
έχεις πολλά να μάθεις
για της αγάπης τον καημό
έχεις πολλά να πάθεις.
Βίκτωρας Τζώρτζης (β΄ γυμνασίου)
Έκτορας
Καημός και πόνος μες στα στήθια.
Η ώρα του αποχωρισμού σαν να μην είναι αλήθεια.
Κι όμως εκείνος στέκεται εκεί.
Εμπρός στο σπλάχνο του.
Για τελευταία φορά του χαρίζει τα πατρικά χάδια
Και η μητέρα που βουβή κοίταζε τη σκηνή περηφανεύεται
Κι όμως ο Έκτωρ με θάρρος και δύναμη πρέπει ένα τέλος πια να δώσει
Και να ακολουθήσει τη μοίρα του.
Νίκος Ρωμάνος (β΄γυμνασίου)
Ο χρόνος περνάει
Ο χρόνος περνάει μα δε σταματάει,
σαν της κλεψύδρας την άμμο που μόνο κάτω πάει.
Μόνο μια κλεψύδρα πίσω το χρόνο γυρνάει,
της αναπόλησης και της νοσταλγίας.
Σαν η κλεψύδρα θρύψαλα γίνει,
οι κακές αναμνήσεις
σαν αιχμηρά κομμάτια
στο μυαλό μας γυρνάνε
και τα όνειρά μας σκιές γίνονται.
Όμως εκεί θα έρθει η άμμος
σαν τις ευχάριστες στιγμές
που θα ισορροπήσουν
τα συναισθήματά μας.
Ο χρόνος περνάει μα δε σταματάει,
τους ανθρώπους που χάσαμε πίσω πια δεν γυρνάει.
Στην καρδιά μας υπάρχει
ένα αναντικατάστατο κενό,
που μόνο εκείνος που έφυγε
μπορεί να το γεμίσει,
διώχνοντας τη σιωπή της μοναξιάς.
Ο χρόνος περνάει μα δε σταματάει,
τον καιρό που σπαταλήσαμε δεν ανακτούμε.
Ο χρόνος αλλοιώνει τα πάντα στο διάβα του,
χωρίς διακρίσεις,
σώμα, νιάτα και ομορφιά όλα θα υποστούν φθορά.
Άθιχτα στο πέρασμα του χρόνου μένουν
η ψυχή, η φρονιμάδα και η καρδιά.
Χαρά Μουρτζάκη (β΄ γυμνασίου)
Από το αν μέχρι το να
Οι ιδέες και ο στόχος σου
έγιναν ένα όνειρο
εφιάλτης όμως όχι.
Τα όνειρα ατελείωτα
οι στόχοι σου επίσης
μα η υπομονή ελάχιστη
που έχει ο καθένας.
Μπορεί το όνειρό σου
πραγματικότητα να γίνει
και εσύ ακόμα
να το περιμένεις.
Μπορεί να μη γίνει ποτέ
αλλά εσύ
να το ‘χεις δει ήδη
να γίνεται.
Μα σημασία δε θα ‘χει
ο στόχος ή η υλοποίηση
το όνειρο και η πραγματικότητα.
Θα έχει ο κόπος και η υπομονή που θα έχεις για να φτάσεις στον στόχο σου χωρίς να παραιτείσαι.
Γιατί ποτέ μην ξεχνάς
ότι αγωνίζεσαι
σε ένα συνεχή αγώνα
που ονομάζεται ζωή.
Και θα σταματήσει
μόνο όταν πετύχεις τον στόχο σου.
Το ταξίδι όμως όλο
από το αν μέχρι το να
μπορεί για εσένα
να είναι ταξίδι ατελείωτο.
Μπορεί όμως για κάποιον
να είναι ένας μονάχα αναγραμματισμός.
Παπιδάκη Ιωάννα (β’ γυμνασίου)
Ένα παιδί και μια μαργαρίτα
Μέσα στο δάσος περπατώ
την φύση καμαρώνω
μια μαργαρίτα ολάνθιστη
στο διάβα μου ανταμώνω.
Χωρίς πολύ να το σκεφτώ
την κόβω την κοιτάω
αν μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά
μαδώντας την ρωτάω.
Κι εκείνη μ’ αναστεναγμό
θέλει να μ’ απαντήσει
με μελαγχολική φωνή
προτού να ξεψυχήσει.
Άδικα, φίλε, με μαδάς
τα πέταλά μου σπέρνεις
γιατί σ’ αυτό που με ρωτάς
απόκριση δεν παίρνεις
Γιατί σε τούτη τη ζωή
έχεις πολλά να μάθεις
για της αγάπης τον καημό
έχεις πολλά να πάθεις.
Βίκτωρας Τζώρτζης (β΄ γυμνασίου)
Έκτορας
Καημός και πόνος μες στα στήθια.
Η ώρα του αποχωρισμού σαν να μην είναι αλήθεια.
Κι όμως εκείνος στέκεται εκεί.
Εμπρός στο σπλάχνο του.
Για τελευταία φορά του χαρίζει τα πατρικά χάδια
Και η μητέρα που βουβή κοίταζε τη σκηνή περηφανεύεται
Κι όμως ο Έκτωρ με θάρρος και δύναμη πρέπει ένα τέλος πια να δώσει
Και να ακολουθήσει τη μοίρα του.
Νίκος Ρωμάνος (β΄γυμνασίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου