Ποίηση Παρασκευής-Πάμπλο Νερούντα

Στις 22 Νοεμβρίου 2013 μαθήτριες της α' λυκείου απήγγειλαν ποιήματα του Χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούντα. Υπεύθυνη καθηγήτρια: Ελένη Αλεξοπούλου. Ακολουθεί σύντομο βιογραφικό σημείωμα του ποιητή και τα ποιήματα που απαγγέλθηκαν.

Ο Πάμπλο Νερούδα, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Μπασοάλτο (12 1904-23 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν Χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική.
Του απονεμήθηκε το 1971 το Νόμπελ Λογοτεχνίας, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας. Εξέδωσε ποιητικές συλλογές ποικίλου ύφους, όπως ερωτικά ποιήματα, έργα που διέπονται από τις αρχές του σουρεαλισμού, ακόμα και κάποια που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πολιτικό μανιφέστο.

ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ ΟΠΟΙΟΣ...

Αργοπεθαίνει όποιος

γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας

 
“Μ'αρέσεις άμα σωπαίνεις”

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία

 κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.

Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας

κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,στα χείλη σου τη σφαγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,

έτσι αναδύεσαι κι εσύ μέσ' απ' τα πράγματα,

ποτισμένη απ' τη δική μου ψυχή.

 Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,

σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενητειά.

Κι άμα κλαις μου αρέσεις,

απ' την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.

Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ' αγγίξει:

Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας

μες τη δική σου σιωπή.

 

Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή

τη δικιά σου

που είναι απέρριτη σα δαχτυλίδι αρραβώνων

και που λάμπει σαν αστραπή.

Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,

η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.

Απόμακρη και τοσηδά και απ' τα αστέρια φτιαγμένη

είναι η δικιά σου σιωπή.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.

Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.

Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο - μου αρκεί

για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

ΠΟΙΗΣΗ

Κι ήταν σ' αυτήν την ηλικία
όταν ήρθε να με βρει η ποίηση. δεν ξέρω, δεν ξέρω από πού
ξεπρόβαλε,απ' τον χειμώνα ή από το ποτάμι.
Δεν γνωρίζω ούτε πως,μητε ποτε,
όχι,δεν ησαν φωνες,δεν ησαν λεξεις,
ουτε η σιωπη:
Μα με καλουσε από καποιο δρομο,
απ'τα κλαδια της νυχτας,
ξαφνου αναμεσα στους αλλους
αναμεσα σε βιαιες φωτιες,
ή επιστρέφοντας μονάχος,
στεκονταν εκει διχως προσωπο,
με αγγιζε.
Δεν ηξερα τι να πω,δεν ηξερε
το στομα μου
να ονομασει,
τυφλοι ησαν οι οφθαλμοι μου,
και κατι τι μπηγονταν στην ψυχη μου,
πυρετος ή χαμενες πτερουγες,
και σχηματιστηκα μοναχος,
αποκρυπτογραφωντας
αυτην την πληγη,
κι εγραψα την πρωτη συγκεχυμενη γραμμη,
αοριστη,ασωματη,καθαρη
ανοησια,
γνωση
εκεινου που τιποτα δεν ξερει,
κι ειδα ξαφνου
τον ουρανο
εκκοκισμενο
κι ανοιχτο,
πλανητες,
παλλομενες φυτειες,
διατρητη σκια,
κοσκινισμενη
από βελη,από φωτια και λουλουδια,
η νυχτα που κυλαει και συντριβει, το συμπαν.
Και 'γω, η εσχατη υπαρξη,
μεθυσμενος απ΄το απεραντο
εναστρο κενο
κατ' εικονα κι ομοιωση
του μυστηριου,
ενιωσα καθαριο κομματι
της αβυσσου,
κυλουσα μαζι με τ' άστρα,
διαλυθηκε η καρδια μου μεσα στον ανεμο