Ποίηση Παρασκευής-Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Η ποιήτρια και μεταφράστρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Σπούδασε στην Αθήνα, στη Νότια Γαλλία και στην Ελβετία και είναι διπλωματούχος της Σχολής Μεταφραστών και Διερμηνέων. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και δοκίμια για την ελληνική ποίηση και τη μετάφραση της ποίησης σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει δώσει διαλέξεις και έχει διαβάσει ποιήματά της σε Πανεπιστήμια της Αμερικής. Έργα της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες και ποιήματά της περιλαμβάνονται σε πολλές ανθολογίες σε όλο τον κόσμο. Έχει τιμηθεί δύο φορές με το κρατικό βραβείο ποίησης για τα έργα της «Οι μνηστήρες» και «Η ανορεξία της ύπαρξης».

Απαγγέλλουν μαθητές της α' γυμνασίου.

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Δέσποινα Ασκιανάκη

Το σχετικό βίντεο μπορείτε να το παρακολουθήσετε στην σελίδα "Ποίηση Παρασκευής"

 Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή.
Την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή,
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστια.
Ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά.
Ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά, λέω.
Να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

Η ευλογία της έλλειψης (Από τη συλλογή Η ανορεξία της ύπαρξης)

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου.
Ό,τι μου λείπει με προστατεύει
από κείνο που θα χάσω.
Όλες οι ικανότητές μου,
που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής,
με προφυλάσσουν από κινήσεις στο κενό,
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει.
Ό,τι μου 'χει απομείνει
μ’ αποπροσανατολίζει,
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν
σαν να 'ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ούτ’ έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ, γιατί εγώ
σ’ άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν,
έγινε φίλη καλή.
Μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–
στέρησέ με κι άλλο.
Για να επιζήσω.

Έξοδος

Στον άγλωσσο τούτο κόσμο
που ήρθα για βουβές σπουδές
είναι οι ασκήσεις μου εκκωφαντικές.
Ξέρω, δεν ρέει ακόμα,
δεν ρέει φυσικά η σιωπή μου.