21 Μαρτίου 2013: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Mε αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, τα παιδιά της α΄ γυμνασίου διάβασαν στίχους έντεκα ποιητών που μιλούν για την ποίηση (το σχετικό βίντεο μπορείτε να το παρακολουθήσετε αν επισκεφτείτε τη σελίδα "Ποίηση Παρασκευής"):

Νικηφόρος Βρεττάκος:

«Κατά βάθος η ποίηση είναι μια ανθρώπινη καρδιά

φορτωμένη όλο τον κόσμο».                                                                                                                        

Μανόλης Αναγνωστάκης:

«Η ποίηση δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να μιλήσουμε,

αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας»,                                                                                           «Δυο θαμποί προβολείς μες στην ομίχλη,

ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με τη μοναδική λέξη ζω».

Γιώργος Σεφέρης:

«Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην αν­θρώπινη ανάσα,

 το χρυσό δίχτυ, όπου τα πράγματα σπαρταρούν

σαν ψάρια».                                                                                          

Οδυσσέας Ελύτης:

«Αυτό είναι στο βάθος η ποίηση, η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει, να γίνεσαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός  για τον άνεμο, ακόμα κι όταν ουρανός δεν υπάρχει».                                          

Κώστας Καρυωτάκης:

«Μας διώχνουνε τα πράγματα κι η ποίηση

 είναι το καταφύγιο που φθονούμε».

Γιώργης Παυλόπουλος:

Ίσως τα ποιήματα είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

 για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Γιάννης Ρίτσος:

Πολλοί στίχοι είναι σαν αργυρές κλωστές

δεμένες στα καμπανάκια των άστρων- αν τους τραβήξεις, μια ασημένια κωδωνοκρουσία δονεί τον ορίζοντα.

Νάσος Βαγενάς:

«Το ποίημα είναι ένα νησί. Μπορείς να πας σ’ αυτό με πλοίο. Το ζήτημα είναι αν μπορείς να πας κολυμπώντας».

Γιώργος Σαραντάρης:

«Δεν μπορώ να βρω πια τι θέλει να πει ποίηση. Μου διαφεύγει. Το ήξερα αλλά τώρα μου διαφεύγει. Αν κάποιος με ρωτήσει αυτή τη στιγμή, θα ντροπιαστώ. Γιατί εξακολουθώ να είμαι ενδόμυχα βέβαιος πως η ποίηση είναι μια ουσία, απαράλλαχτα όπως και η ζωή».

Κωνσταντίνος Καβάφης:

 «Τα φάρμακά σου φέρε τέχνη της ποιήσεως,

 που κάμνουνε -για λίγο- να μη νιώθεται η πληγή».

Τάσος Λειβαδίτης:

«Θα ξανάρθουμε;» ρώτησα. Ο άλλος κάτι είπε, αλλά δεν έφτασε ως εμένα – όμως ένιωσα μέσα μου κάτι αλλόκοτο και γλυκό. Φυσούσε λίγο. Βράδυ.

Κι ίσως ολόκληρη η ποίηση να είναι αυτή η απάντηση που δεν ακούστηκε και τη συμπλήρωνε ο στεναγμός του αγέρα κι η απαλή ερημιά του φεγγαριού.