Ποίηση Παρασκευής-Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ

Την Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013 μαθητές της Α' Γυμνασίου απήγγειλαν ποιήματα της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ.
Το βίντεο με τις απαγγελίες των μαθητών μπορείτε να το παρακολουθήσετε στη σελίδα "Ποίηση Παρασκευής".

Υπεύθυνος καθηγητής: Αντώνης Νεονάκης


Ακολουθούν τα ποιήματα που απαγγέλθηκαν:

1.       Όπως στο θέατρο

Όπως στο θέατρο, όταν πέφτει η αυλαία,

έτσι σβήνει κάθε ζωή σεμνή, κάθε ψυχή γενναία.

Όμως για τη ζωή παράσταση δεν έχει άλλη.

Όλα γι’αυτήν τελειώνουν στο έρεβος, στη λήθη.

Όλα, ίσως εκτος απ’το αρχαίο παραμύθι

Που στα σχολεία διδάσκουν του γένους οι δασκάλοι.

Ώστοσο, μία σημείωση, υπόμνηση και μνεία

στης ιστορίας τώρα τα πρόσφατα βιβλία,

γράφει ότι δεν πρέπει να πιστεύουν τα παιδιά

στων γέρων τη σοφία, στα άχρηστα κλειδιά

που δήθεν του Παραδείσου ανοίγουνε την πύλη·

κι ας το ‘χει έτσι γράψει του Άη-Βασίλη το κονδύλι.

Άλλωστε άρδην άλλαξε κι ο Άγιος ιδέα

Μόλις έπαψε ο Παράδεισος θέση να ‘ναι σπουδαία...

Έτσι αβοήθητοι εμείς, μείναμε δίχως υποθήκη,

Κι όπως παλιά στο θέατρο, στα δράματα τ’αρχαία,

Ένα Θεό από μηχανής πήραμε δεκανίκι.

2.       Υποχρεώσεις

Τόσοι και τόσοι απόντες! Όμως εγώ λέω παρών

Εμπρός στην τόση αμηχανία αντίξοων καιρών,

Όταν μνημεία κι εκκλησίες γίνονται ρημάδια,

και όταν καίνε σχολεία και βιβλία τα παιδιά.

Δάσκαλοι, ιερείς, ταγοί και καλόγεροι

Παρακαλούνε γρήγορα να ‘ρθει το καλοκαίρι,

Μήπως και συνετίσουν τα μπάνια του λαού,

Αυτούς που ονειρεύονται το άλλο και το αλλού.

Κι ίσως μας πείσουν πάλι οι ξένοι αρχαιομανείς,

Ότι καλύτεροι στον κόσμο είμαστε πάντα εμείς.

Κι ας έχουμε αθετήσει Παλαιά και Νέα Διαθήκη

Και Μακρυγιάννη και Σωκράτη περάσει από δίκη...

Αν θέλουμε όμως οπωσδήποτε προγονική ευλογία,

Και βοηθούς την Αθηνά, μα και την Παναγία,

Θα πρέπει να σηκώσουμε τις πέτρες τώρα εκείνες,

Που ο Σεφέρης φεύγοντας άφησε στις Μυκήνες.

3.       Της Αναλήψεως

Σαράντα μέρες περιπλάνηση,

χωρίς κανείς να μάθει κάτι

για το πού βρήκες στέγη, πού κρεβάτι,

για το ποιος Σου έδινε το λιγοστό φαΐ.

Μείναν οι μαθητές Σου άναυδοι, ενεοί,

όταν, σώος Εσύ, έκανες την εμφάνισή,

μάλιστα κεκλεισμένων των θυρών,

και στου Θωμά απάντησες την άρνηση.

Η αναψηλάφησις εκείνων των χειρών

επί των ήλων, της πλήγης Σου

(στο «Μη μου άπτου» εξαίρεση ίσως μόνη)

εσήμανε για όλους ότι εκεί τελειώνει

η ιστορία της επίγειας ζωής Σου.

Έφυγες στα ουράνια Εσύ ο αρχιποιμήν.

Αδέσποτα τα πρόβατα και μόνα

λησμόνησαν, μες στης ζωής τον κυκεώνα,

το «Αγαπάτε Αλλήλους» και το «Ειρήνη Υμίν»,

κωφεύουν και νοθεύουν την τελευταία εντολή Σου.

Όμως Εσύ ο φιλάνθρωπος, το ποιμνίο λυπήσου!

4.       Ιθάκες

Δεν αναγκάστηκα να αλλοξοπιστήσω

ούτε  χρειάστηκε να προσκυνήσω

κατακτητή,δεσπότη ή βασιλιά...

Όμως στον κόσμο λέω τώρα ότι,

μόνη κατάφερε η δική μας νιότη,

αυτό που ο Οδυσσέας δεν τόλμησε να κάνει...

Γυρνώντας δηλαδή από λιμάνι σε λιμάνι,

νέες Ιθάκες ιδρύσαμε παντού:

σε Καναδά κι Αμερική ως το Περού,

σε Αυστραλία, σ’Αφρική και σε Ευρώπη,

πάντα μαζί με κάποια Πηνελόπη.

Όμως αφήσαμε Πόντο και Μικρασία

στη φλύαρη του Μεγαλέξανδρου γοργόνα

στις θάλασσες να διαλαλεί την ασυναρτησία,

πως τάχα η σάρισα, το όπλο του Μακεδόνα

(του Αλέξανδρου εννοεί το μακρύ δόρυ),

δεν έπαψε ούτε θα πάψει να απειλεί,

αυτούς που πάτησαν την Σμύρνη και την Πόλη,

και ξερίζωσαν τις Ιθάκες απ’την Ανατολή.

5.       Δώρο η χαρά μου

Μόνο σαν είδα να φεύγει μακριά μου,

κατάλαβα ότι εκείνη ήτανε η χαρά.

Ορκίστηκα όμως την επόμενη φορά

να συγκρατήσω, όσο μπορώ τα δάκρυά μου,

ίσως ακόμη και να χαμογελάσω,

μήπως και μείνει η χαρά λίγο κοντά μου,

κι όλα να δείχνουν πως μπορεί να ‘ναι δικιά μου.

Το άρρωστο παιδί πώς όμως να ξεχάσω,

που από καιρό γράμμα έχει ήδη στείλει

σ’ένα κουφό κι αφηρημένο Άη-Βασίλη;

«Κράτησα γράφει στην καρδιά μου όλο το χώρο

για τη χαρά που θα μου κάνεις φέτος δώρο».

Δεν ξέρω τι, ο Άη-Βασίλης σχεδιάζει,

αν των παιδιών τα γράμματα διαβάζει,

κι αν στο σακούλι του το τρύπιο βάζει

για κάθε παιδί ένα μήνυμα ελπιδοφόρο.

Όμως, χαλάλι του, αν τη δική μου τη χαρά τη λίγη,

δώρο την κάνει στο παιδί, πριν μακριά μας φύγει.